Op een morgen werd ik gebeld door Cock Alblas. Of ik ook een stukje in de nieuwsbrief van G&B wilde schrijven. Ze begon met: je hebt een leuke tuin en je kunt het wel. Dat zijn alle twee stellingen die  nogal twijfelachtig zijn. Ten eerste vind ik mijn tuin niet zo heel mooi en ten tweede heb ik nog nooit een stukje voor een tuinblad geschreven die door tuinkenners word gelezen. Ik word daar bij voorbaat al verlegen van. Wat is er dan niet mooi aan mijn tuin zou je zeggen. Nou hij doet nooit wat ik wil. In gedachten zie ik weelderige bloeiende rozen en mooie volle vaste planten in de borders. Waarom lukt het mij dan niet? 

Toen wij pas in  Vlagtwedde kwamen wonen stak een oude buurman zijn hoofd over de heg met de woorden . “Hier wil niks gruien”. Met andere woorden doe geen moeite, het lukt je toch niet. Dat had hij niet moeten zeggen want nou ben ik nog al 20 jaar bezig om het tegendeel te bewijzen.  De rozen doen het niet tenzij je van bruine spikkels op het blad houdt. De sieruien, die bij anderen woekeren, komen niet terug, van alle bollen die ik in de herfst in de grond stop komt sowieso de helft maar op. Leverkruid normaal gesproken een makkelijke plant, twee sprieten maar. Speenkruid daarentegen doet het goed evenals de paardenbloemen in het gazon. Mos doet het ook goed trouwens. Maar waarom doe ik dan al die moeite. Waarschijnlijk omdat  ik tevreden met de kleine meevallertjes zoals de kamperfoelie die zo heerlijk geurt of de daglelies en niet te vergeten het contact met andere tuinliefhebbers. Vooral de tuinclubjes in de zomer geeft veel voldoening want dan zie ik dat ik niet de enige ben met tuinproblemen.

Gepke Bossen

Ik geef de pen door aan Elly Bulles