Drie jaar lang hebben we heen en weer gereisd tussen Heemstede en Pekela in de weekenden en de vakanties om te gaan klussen in mijn ouderlijk huis tot we besloten om toch maar te verhuizen naar Pekela: dat werd april 2004. Achter het huis had mijn vader een “grote moestuin” die werd veranderd in een siertuin. In de klusjaren hadden we al een grasveld en twee borders aangelegd: er stonden coniferen, wat vaste planten, een witte sering, twee kruisbessen en rode bessen en twee appelbomen het restant van de beplanting van mijn moeder. Daar willen we iets over vertellen.

Deze appelbomen waren er gekomen doordat mijn moeder appelpitjes in potjes had gezet zo kwamen er mooie stekjes, eerst in potjes en later werden de twee plantjes in de tuin gepoot en die groeiden uit tot mooie appelbomen met beurtjaren, eentje bleef er over en de kleinkinderen noemden die “Oma’s appelboom”. Ieder jaar prachtig in bloei en om het jaar veel appels lekker voor hete bliksem, appelmoes etc.

In 2020 stond de boom prachtig in bloei, en wij zeiden al dat wordt een goede oogst stikvol met appels een rood wangetje mooier dan ooit. Zaterdag 25 juli kregen we de schrik van ons leven: vanuit de keuken zien we met stil weer dat er een grote tak van de boom op een border is gevallen. Een dag later bij het opstaan lag er tot onze grote schrik nog een grote tak op een andere border alle twee de takken hadden veel schade aangericht. De firma Konijn heeft op 27 juli de rest gerooid dat was het einde van

Oma’s appelboom, wat rest is een fotoboek als aandenken.

Douwe en Zus Scheltens

Wij geven de pen door aan Anita Niemeijer